De Mooiste Momenten van 2025

Fotografie als ritme van het jaar...

Wie een jaar lang fotografeert, leert tijd anders ervaren. Seizoenen worden geen kalenderbladen, maar verschuivingen in licht, kleur en sfeer. Fotografie gaf mijn jaar ritme. Soms in volledige stilte, soms in gezelschap — beide even waardevol, elk op hun eigen manier.

Alleen op pad zijn scherpt de blik. Het vertraagt. Je hoort meer, ziet meer, twijfelt minder. Tegelijk bracht het samen fotograferen iets anders: spiegeling. Gesprekken onderweg, korte observaties, een andere manier van kijken die mijn eigen keuzes net iets bewuster maakte. Niet om ze te veranderen, maar om ze te verdiepen.

Herinnering 1: Zonsopkomst bij het Havenhuis in Antwerpen en dwalen door de verlaten straten van Doel...

Sommige ochtenden blijven hangen, niet omdat alles perfect was, maar omdat alles samenkwam. Zo’n ochtend begon samen met een bevriende fotograaf in het donker, met koude handen en een stad die nog niet volledig wakker was. Het Havenhuis tekende zich langzaam af tegen een verkleurende lucht. Terwijl de zon voorzichtig opkwam, veranderde het staal en glas van het gebouw van koel en afstandelijk naar warm en bijna zacht. Het was een moment waarop wachten vanzelf ging — omdat het licht beloofde dat het de moeite waard zou zijn.

De kou maakte scherp. Niet alleen de vingers, maar ook de blik. Elke reflectie, elke lijn leek bewuster gekozen te worden. Het Havenhuis vroeg om precisie, maar gaf ruimte voor interpretatie. Terwijl het licht verder kantelde, werd duidelijk dat dit geen plek is die je “even meepakt”. Het is een gebouw dat tijd nodig heeft — en die tijd ook teruggeeft in lagen, ritme en sfeer.

Na de zonsopkomst verplaatste de aandacht zich richting de haven. Tussen rijen zeecontainers stond de Sint-Laurentiuskerk, een oude kerktoren die zich niets aantrok van zijn industriële omgeving. Het contrast was groot, bijna onwerkelijk. Eeuwenoude stenen tegenover staal en logistiek. Stilte tegenover beweging. Het was zo’n scène die je niet hoeft te regisseren; je hoeft alleen te kijken en te erkennen dat sommige beelden al bestaan voordat je de camera optilt.

De ochtend eindigde in Doel. Een verlaten dorp, verscholen onder de rook van de kerncentrale, waar leegte een eigen taal spreekt. Geblindeerde ramen, stille straten en sporen van wat ooit was. Het voelde niet als een plek om veel woorden te gebruiken. Hier werd fotografie ingetogen. Observerend. Respectvol. Niet om het verval te benadrukken, maar om de sfeer vast te houden — alsof het dorp zelf nog even gezien wilde worden.

Het was een vroege, koude ochtend. Maar vooral een rijke. Niet alleen door de beelden die ontstonden, maar door het gevoel dat sommige plekken je iets meegeven wanneer je bereid bent om langzaam te kijken en te blijven tot het verhaal zich ontvouwt.

Landschappen die blijven terugroepen...

Veel beelden uit 2025 zijn ontstaan op plekken waar ik vaker kwam. De Sallandse Heuvelrug, waar het licht zelden twee keer hetzelfde is. De Hierdense Beek, waar nevel ochtenden kleiner en intiemer maakt. De Friese waddenkust, ruig en open, en de uitgestrekte stranden van Zeeland, waar de horizon ruimte laat voor gedachten.

Soms stond ik daar alleen. Soms niet. Maar altijd was er datzelfde moment van afstemming: wachten tot het landschap iets prijsgeeft. Landschapsfotografie is voor mij geen zoektocht naar grootsheid, maar naar balans. Naar dat ene ogenblik waarop alles even klopt — zonder dat je precies kunt uitleggen waarom.

Wachten, dwalen en het onverwachte...

2025 stond in het teken van vertraging. Van wachten zonder verwachting. Uren op één plek blijven zonder te weten of er iets zou gebeuren. En juist daarin zat de ruimte voor het onverwachte.

Soms leverde dat niets op — en soms alles. Een wolk die precies goed schuift. Een vogel die onverwacht het beeld binnenkomt. Een lichtval die het landschap ineens optilt. Het zijn momenten die je niet kunt afdwingen. Alleen herkennen.

Dwalen speelde daarin een grote rol. Niet altijd weten waar je uitkomt. Soms bewust een pad laten liggen. Soms een verkeerde afslag nemen. Alleen of samen, het resultaat was vaak hetzelfde: beelden die niet gepland waren, maar wel blijven hangen.

Herinnering 2: Van natuur naar snelheid tijdens Jack's Racing Day...

Niet elke herinnering uit 2025 speelde zich af in stilte. In augustus stapte ik, samen met een bevriende fotograaf, een wereld binnen die haaks stond op wat ik gewend was. Waar ik normaal luister naar vogelgeluiden en het ruisen van bladeren, werd ik hier omringd door gebrul, snelheid en glimmend staal. Het TT Circuit Assen vormde het decor voor een dag waarop alles draaide om beweging, kracht en timing.

Het was mijn eerste echte kennismaking met automotivefotografie. Een discipline waarin wachten plaatsmaakt voor anticiperen, en stilte voor chaos. Auto’s flitsten voorbij, het licht veranderde continu, en elke seconde bood een nieuwe compositie — of liet die juist weer verdwijnen. Mijn gebruikelijke ritme moest ik loslaten. Hier was geen ruimte voor twijfel, alleen voor reageren.

Na die dag sloeg even de twijfel toe. Het moment waarop je denkt dat beelden verloren zijn gegaan, dat alles wat je zag en voelde misschien niet is vastgelegd. Een kort moment van paniek, gevolgd door opluchting toen bleek dat de herinneringen toch veilig waren opgeborgen. Die opluchting voelde bijna net zo intens als het geluid van de motoren zelf.

Terugkijkend was deze ervaring meer dan een uitstapje buiten mijn comfortzone. Het was een herinnering dat inspiratie soms juist schuilt in contrast. Dat je blik scherper wordt wanneer je jezelf dwingt om anders te kijken. Niet door gas terug te nemen, maar juist door het even vol open te draaien.

Van detail tot overzicht...

Ik fotografeer breed. Niet uit strategie, maar uit verwondering. De wereld laat zich niet vangen in één genre — en waarom zou ik dat wel proberen?

Macro- en detailfotografie brachten me in 2025 dichter bij het kleine. Paddenstoelen verscholen tussen mos en blad. Bloemen die zich openen in het zachte ochtendlicht. Het zijn momenten die vragen om aandacht en geduld, vaak in stilte.

Daartegenover stonden landschappen en architectuur, waar juist overzicht en structuur centraal staan. Het Havenhuis in Antwerpen, met zijn strakke lijnen en reflecties, vroeg om een andere benadering. Net als de verlaten straten van Doel, waar leegte bijna tastbaar wordt. Deze afwisseling hield mijn blik scherp — en mijn nieuwsgierigheid levend.

Mensen, dieren en respect voor het moment...

Naast natuur en landschap vond ik ook in 2025 inspiratie in mensen en dieren. Wildlife, vogels in vol ornaat, portretten in het Archeon Museumpark — momenten waar kijken minstens zo belangrijk is als vastleggen.

Fotografie van levende onderwerpen vraagt om terughoudendheid. Soms betekent dat afstand houden. Soms de camera laten zakken. Of wachten tot het moment zich aandient — of voorbijgaat.

In gezelschap helpt dat soms om rust te bewaren. Alleen zijn helpt dan weer om volledig op te gaan in het moment. Beide vormen leerden me hetzelfde: respect is altijd belangrijker dan het beeld.

Herinnering 3: Magische zonsopkomsten op de heide...

Sommige ochtenden beginnen zonder belofte. Alleen mist, gedempt geluid en een landschap dat zich nog niet prijsgeeft. Zulke ochtenden waren het op de Ermelosche heide en de Posbank. De wereld leek stil te staan, alsof alles even inhield. De heide lag er zwijgend bij, kleurloos en terughoudend, wachtend op iets dat nog moest komen.

En toen brak de zon door. Niet aarzelend, maar vastberaden. Achter me gleed zacht strijklicht over de paarse heide, subtiel en bijna verlegen. Voor me ontvouwde zich een lucht die in vuur en vlam leek te staan — oranje, geel en rood, alsof de dag zichzelf opnieuw uitvond. Het contrast was zo groot dat kijken even genoeg was. Fotograferen kwam pas daarna.

Net toen het moment zijn hoogtepunt leek te bereiken, openbaarde zich iets kleins. Spinnenwebben, nauwelijks zichtbaar in het halflicht, bleken vol te hangen met dauwdruppels. Elke draad droeg een ketting van glinsterende parels. Het waren details die je alleen ziet wanneer je vertraagt, wanneer je besluit om niet meteen door te lopen naar het volgende beeld.

Die ochtenden herinnerden me eraan waarom ik fotografeer. Niet om het spectaculaire te zoeken, maar om aanwezig te zijn wanneer het zich aandient. Want soms ontvouwt de magie zich niet in één groots moment, maar in een opeenvolging van kleine wonderen — voor wie stil durft te staan en blijft kijken.

De Top 100 als visueel dagboek...

Het samenstellen van de Top 100 foto’s van 2025 was opnieuw een proces van kiezen en loslaten. Niet omdat er te weinig beelden waren, maar omdat er te veel herinneringen aan vastzaten.

Deze honderd foto’s vormen voor mij een visueel dagboek. Ze laten zien waar ik was, maar vooral hoe het voelde om daar te zijn. Sommige beelden herinneren me aan stilte. Andere aan korte gesprekken langs de kant van een pad. Aan koffie in de kou. Aan wachten tot het licht terugkwam.

Wat 2025 mij leerde...

Terugkijkend zie ik geen jaar van extremen, maar van balans. Tussen alleen zijn en delen. Tussen zoeken en vinden. Tussen vastleggen en loslaten.

2025 leerde me opnieuw dat je pas écht ziet als je de tijd neemt. Dat de natuur blijft verrassen, zelfs op plekken waar je al honderd keer bent geweest. En dat een foto meer is dan een beeld: het is een herinnering aan een moment — precies zoals het was.

Herinnering 4: Terug naar het verleden in Archeon Museumpark...

Soms vraagt fotografie niet om verder reizen, maar om dieper kijken. Een bezoek aan het Archeon Museumpark voelde als een vorm van tijdreizen, niet door afstand, maar door verbeelding. Wat begon als een gewone fotodag, kreeg een andere lading na een lezing over verhalende fotografie. Het idee dat een foto meer kan zijn dan een momentopname — dat het een verhaal kan dragen — bleef die dag voortdurend in mijn hoofd hangen.

Met die gedachte in het achterhoofd verschoof mijn aandacht van omgeving naar mensen. Van gezichten naar houdingen. Van kostuums naar blikken. Romeinen, holbewoners, Vikingen en middeleeuwse monniken bleken geen figuranten, maar verhalenvertellers. Elk detail — van een handgebaar tot een stuk kleding — droeg bij aan een wereld die met zichtbaar plezier en overtuiging werd neergezet.

Wat deze portretten bijzonder maakte, was de passie van de mensen voor hun rol en voor de geschiedenis die zij tot leven brachten. Het fotograferen voelde minder als vastleggen en meer als ontmoeten. Niet regisseren, maar ruimte geven. Niet zoeken naar perfect licht, maar naar het juiste moment waarop verleden en heden elkaar even raakten.

Die dag liet me opnieuw zien hoe krachtig portretfotografie kan zijn wanneer je bereid bent om te luisteren voordat je kijkt. En hoe fotografie, net als geschiedenis, uiteindelijk draait om verhalen — verteld zonder woorden, maar vastgelegd in één enkel beeld.

Enkele fotografische hoogtepunten van 2025: